ஆனால் இந்த இரண்டு தேர்தல்களும் இடம்பெற்ற அரசியல்சூழல், காலம் மற்றும் இடைக்காலத்தில் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்கள், கூட்டமைப்பைத் தோற்கடிக்க முன்னெப் போதும் இல்லாதளவுக்கு இடம்பெற்ற முயற்சிகள் எல்லாவற்றையும் வைத்துப் பார்க்கும் போது இதை அவர்களுக்குப் பெயதொரு தோல்வியாகக் கருத முடியாது.
2004 பொதுத்தேர்தலில் புலிகள் இயக்கத்தின் பின்னால் நின்று அனைத்து தமிழ்மக்களும் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கு வாக்களித்தனர்.
அதன் விளைவாக 22 ஆசனங்களோடு அசுர பலம்பெற முடிந்தது.
ஆனால் இந்தத் தேர்தலில் கூட்டமைப்புக்குள் ஏற்பட்ட பிளவுகளும், வெளியே இருந்து கூட்டமைப்பைத் தோற்கடிக்க மேற்கொண்ட முயற்சிகளும் அதற்குக் கிடைக்க வேண்டிய ஆசனங்களைக் குறைத்துவிட்டிருப்பது உண்மை.
அதற்காக கூட்டமைப்பின் ஆசனங்களை தமிழ்மக்கள் வேறெவருக்கும் அள்ளிக் கொடுத்துவிட்டதாக அர்த்தம் கொள்ளமுடியாது. ஏனென்றால் அம்பாறையில் அது ஆசனம் எதையும் இழக்கவில்லை. மட்டக்களப்பில் ஒரு ஆசனத்தை இழந்துள்ளபோதும் அது தமிழ்கட்சிகளால் நிரப்பப்படவில்லை.
திருகோணமலையில் ஒரு ஆசனத்தை இழந்துள்ளது. ஆனால் அதற்குப் பதிலாக எந்த தமிழ்கட்சியோ அல்லது தமிழ் வேட்பாளரோ வெற்றிபெறவில்லை. வன்னியிலும் அதேநிலை தான். இரண்டு ஆசனங்களை இழந்துள்ளபோதும் வேறெந்த தமிழராலும் அந்த ஆசனம் நிரப்பப்படவில்லை.
யாழ்ப்பாணத்தில் தான் ஒரு மாற்றம். ஈ.பி. டி.பி. இரண்டு ஆசனங்களையும் ஐ.தே.க.
ஒரு ஆசனத்தையும் பெற்றிருக்கின்றன.
எனவே தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கு மாற்றாக ஒரு அணியைப் பலப்படுத்தும் எண்ணமோ, ஆதரவளிக்கும் எண்ணமோ தமிழ் மக்களிடம் ஏற்படவில்லை என்பதே உண்மை.
ஆனால், இதை தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் மீது தமிழ்மக்கள் கொண்டுள்ள நம்பிக்கையின் வெளிப்பாடாகக் கருதடியுமா என்பது கேள்விக்குயதுதான்.
ஏனென்றால் யாழ்ப்பாணத்தில் வாக்களிப்பு மிகவும் குறைவாகவே இருந்துள்ளது.
தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கு மட்டு மன்றி யாருக்குமே வாக்களிக்கும் மனநிலையில் யாழ்ப்பாண மக்கள் இருக்கவில்லை என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது.
அதேவேளை வேறு தெவு எதுவுமில்லை என்று கருதிய மக்களும், கொள்கை ரீதியான தெளிவுள்ளவர்களுமே இந்தத் தேர்தலில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கு வாக்களித்துள்ளனர்.
யாழ்ப்பாணத்தில் கூட்டமைப்பு பெற்ற வாக்குகள் அங்குள்ள 11 தொகுதிகளில் ஒன்றினது வாக்காளர் எண்ணிக்கைக்கே சமமானது.
ஆக யாழ்ப்பாணத்திலோ அல்லது வேறெந்தப் பகுதியிலோ கூட்டமைப்புக்குத் தமிழ் மக்கள் அமோக ஆதரவு கொடுத்ததாகவோ, அல்லது அவர்களுக்குச் சார்பான அலை வீசியதாகவோ சொல்ல முடியாது.
வேறொரு தெரிவு இல்லாத நிலையில், அதேவேளை தமிழன் பிரதிநிதித்துவத்தைக் காப்பாற்ற வேண்டியதொரு கடப்பாடு உள்ள நிலையில் கூட்டமைப்புக்கு வாக்களித்திருக்கிறார்கள்.
இதன் காரணமாகவே அவர்களால் ஏழாவது நாடாளுமன்றத்தின் மூன்றாவது பெரும்பான்மை சக்தியாக வரமுடிந்துள்ளது.
இந்தக் கட்டத்தில் இனிமேல் கூட்டமைப்பு என்ன செய்யப் போகிறது என்பது மிகவும் முக்கியமான விடயமாக உள்ளது.
ஏனென்றால், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கு இப்போது கிடைத்துள்ள ஆணையைக் கொண்டு இனப்பிரச்சினைத் தீர்வுக்கு என்ன செய்யப் போகிறது என்பது முதலாவது கேள்வி.
இதில் அரசாங்கத்தின் நகர்வுகளும்,போக்குகளும் முக்கியமாக இருக்கப்போகிறது.
அரசாங்கம் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பை எப்படி அணுகப் போகிறது என்பதைப் பொறுத்தே அது தீர்மானிக்கப்படும்.
ஆனால், அரசாங்கத்தின் அணுகுறை திருப்திகரமாக இல்லாது போனால், சர்வதேச ஆதரவைத் திரட்டிக் கொள்வதற்கு கூட்டமைப்பு என்ன செய்யப் போகிறது என்பதும் எதிர்பார்ப்புக்குய விடயமாக இருக்கப் போகிறது.
இது ஒருபுறத்தில் இருக்க, உள்ளுல் அரசியல் ரீதியாக அது சவால்களை எப்படிச் சமாளிக்கப் போகிறது என்பதைப் பொறுத்தே தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் எதிர்காலம் அமையப் போகிறது.
ஜனாதிபதித் தேர்தலில் சரத் பொன்சேகாவை ஆதரிக்க எடுத்த முடிவும் சரி, பொதுத் தேர்தலில் வேட்பாளர்கள் தெரிவின் போது எடுத்த முடிவுகளும் சரி கூட்டமைப்பின் வாக்கு வங்கியில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருப்பது உண்மை.
யாழ்ப்பாணத்தில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்ட மைப்புக்குக் கிடைத்திருக்க வேண்டிய ஆறாவது ஆசனத்தைப் பறிகொடுத்ததற்கு தமிழ்க் காங்கிரஸ் பிரிந்து போனதே காரணம். பிரிந்துபோன தமிழ் காங்கிரசுக்கும் எதுவும் இலாபமில்லை.
பிளவு ஏற்படக் காரணமான தமிழ்த் தேசி யக் கூட்டமைப்புக்கும் இலாபம் கிடைக்கவும் இல்லை.
இந்த இலாபத்தை அனுபவித்தது என்னவோ ஈ.பி.டி.பி. தான்.
வேட்பாளர் தெரிவில் கூட்டமைப்பு நெகிழ்வுப் போக்கைக் கடைப்பிடித்திருந்தால், நிச்சயமாக தமிழ்க் காங்கிரஸ் பிரிந்து போவதற்கு நியாயமான காரணம் ஒன்று கிடைத்திருக்காது.
சவால்களை இராஜதந்திர ரீதியாக அணுகுகின்ற போக்கில், தம்மை மிதவாதிகள் என்று கூறிக்கொள்ளும் கூட்டமைப்பின் தலைவர்கள் மிதவாதப் போக்கைக் கடைப்பிடிக்கவில்லை.
இதுபோன்ற சம்பவங்கள் இனிமேலாவது தடுக்க வேண்டிய பொறுப்பு கூட்டமைப்புக்கு இருக்கிறது.
ஏனென்றால் அடுத்த சில மாதங்களுக்குள் வடக்கில் உள்ளுராட்சித் தேர்தல், மாகாண சபைத் தேர்தல் என்று வரப் போகின்றன.
இப்போது நின்றது போலப் பிரிந்து நின்றால் இதையெல்லாம் சுலபமாகச் சமாளிக்க முடியாது.
அதற்கான ஆளணி வலு கூட்டமைப்புக்கு இல்லையென்பது உண்மை.
அரசியல் ரீதியாக மக்களுடன் இணைந்து பணியாற்றும் கட்டமைப்பு ஒன்றை உருவாக்கும் யற்சிகளில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு இறங்க வேண்டிய தருணம் வந்து விட்டது.
இது போட்டிகள் நிறைந்த சந்தை.
யார் குறைந்த விலையில் பொருட்களைக் கொடுக்க முன்வருகிறாரோ அவருக்கே நல்ல சந்தை வாய்ப்பு கிடைக்கும்.
அதுபோல யார் அதிகமாக மக்களோடு இறங்கி வேலை செய்ய முன்வருகிறாரோ அவருக்கே வெற்றிவாய்ப்புக் கிடைக்கும்.
அபிவிருத்தி, அதிகாரம் என்று எல்லா வகையிலான சவால்களையும் வடக்கில் கூட்டமைப்பு சந்திக்க வேண்டியுள்ள நிலையில் அரசியலில் நிலை யெடுக்க வேண்டுமானால் புதிய வியூக ங்களை வகுக்க வேண்டியிருக்கும்.
அதுமட்டுமன்றி இந்தத் தேர்தலில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு, ஈ.பி. டி.பி. தவிர்ந்த ஏனைய தமிழ்க்கட்சிகள் அனைத்துமே வடக்கு,கிழக்கில் படு தோல்வி காண நேரிட்டுள்ளது.
இதிலிருந்து அனைத்துத் தமிழ்க் கட்சி களும் ஓரணியில் திரள வேண்டும் என்பதற்கான போக்கை தமிழ் மக்கள் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.
வவுனியாவில் புளொட் போன்ற கட்சிகள் கூட்டமைப்புடன் இணைந்திருந்தால் இன்னொரு பலத்தைக் கொடுத்திருக்கும்.
அதுபோல வடக்கு,கிழக்கில் தமிழ்க் கட்சிகள் பிரதான அரசியல் நோக்கிற்காக ஒன்றுபட்டுப் போட்டியிட்டிருந்தால், நிச்சயமாக நாடாளுமன்றத்துக்கு அதிக தமிழ்ப் பிரதிநிதிகளை அனுப்பி யிருக்க முடியும்.
உச்சக்கட்ட ஜனநாயகம் என்ற பெயரில் ஆளாளுக்குப் போட்டியிட முனைந்ததன் விளைவாக தமிழ்ப் பிரதிநிதித்து வங்களப் பறிகொடுத்ததே மிச்சம்.
வடக்கு, கிழக்கில் மட்டுமன்றி மலையகம், கொழும்பிலும் இதுவே நடந்துள்ளது.
கட்சிகளை பித்தாளும் தந்திரத்தைக் கையாள்வதில் பிரதான கட்சிகள் கைதேர்ந்து விட்டன.
வேட்பாளர்களுக்கான இடங்களைப் பெறுவதற்கே கட்சிகள் போட்டியிட்டனவே தவிர, வெற்றியைப் பெற வேண்டும் என்று அவர்கள் நினைக்கவில்லை. அதிக எண்ணிக்கையிலான தமிழ் வேட்பாளர்கள் நின்றால் தமிழ்ப் பிரதிநிதித்துவம் பறிபோகுமே என்று எந்த வொரு தமிழ்க்கட்சித் தலைவருமே கவலைப் படவில்லை.
தமது இருப்பைக் காப்பாற்றிக் கொள்வதிலும் விருப்பு வெறுப்புகளுக்குப் பழிதீர்ப்பது பற்றியுமே அவர்கள் சிந்தித்தார்கள்.
இதனால் இந்த நாடாளுமன்றம், கடந்த முறையை விடவும் குறைவான தமிழ் உறுப்பினர்களையே கொண்டிருக்கப்போகிறது.
இது ஒருவகையில் தமிழ் மக்களுக்கு ஏற்பட்ட தோல்வியே.
தமிழ்க்கட்சிகளை பித்து தமக்குச் சாதகமாகத் திருப்பிக் கொண்ட பிரதான கட்சிகளே இந்த விடயத்தில் தமது இலக்கை எட்டியுள்ளன. வடக்கு,கிழக்கில் இதே போக்குத் தொடர நிறைய வாய்ப்புகள் உள்ளன.
தமிழன் உமைகள் குறித்து பேரம் பேசும் சக்தியாக தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு உரு வெடுத்துள்ள நிலையில் அது சரியான வழியில் நடக்க வேண்டும் என்பதே தமிழ்மக்களின் எதிர்பார்ப்பாக இருக்கிறது.
அதற்காகவே குறைந்தளவு மக்களாவது அவர்களுக்கு வாக்களித்திருக்கிறார்கள்.
இது இவர்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட கடைசிச் சந்தர்ப்பம். இதில் தமது அரசியல் சாணக்கியத்தை வெளிப்படுத்தியாக வேண்டும்.
தவறினால் அதற்கான தண்டனையை தமிழ் மக்கள் கொடுக்கவே முனைவார்கள்.
அதற்கு வசதியாக அடுத்தடுத்து தேர்தல்கள் வரிசைகட்டி நிற்கின்றன.
ஏனைய தமிழ்க் கட்சிகளும் தனித்தனியாகப் போட்டியிடுவதே உச்ச ஜனநாயகம் என்ற சித்தாந்தங்களைக் கொஞ்சக்காலம் தூக்கி யெறிந்துவிட்டு, தமிழன் தேசிய பலத்தைக் கட்டியெழுப்புவதற்கு ஒன்றுபட முனைய வேண்டும்.
அதுவே தமிழன் இருப்புக்குச் சவால் விடும் சக்திகளை சமாளிக்க உதவும்.
கார்வண்ணன்
.jpg)
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக